Do it!
Λένε πως το ποδήλατο, όταν το μάθεις δεν το ξεχνάς ποτέ. Επίσης, λένε πως και κάτι άλλο που είναι σαν το ποδήλατο, όταν το κάνεις μετά δεν το ξεχνάς. Αλλά εδώ είμαι για να μιλήσω για το ποδήλατο.
Είχα που λες να κάνω ποδήλατο από 12 χρονών. Θυμάμαι την τελευταία φορά σαν να ήταν χθες. Είχα ένα ροζ ποδήλατο… κι όταν λέω ροζ δεν υπήρχε αντικείμενο πάνω σε εκείνο το ποδήλατο που να είχε κάποιο άλλο χρώμα. Και εκεί που έκανα ανέμελα ποδηλασία, έξω από το σπίτι μου, ξαφνικά πέφτω, σπάω το χέρι μου, σπάει και το ποδήλατο. Πόνεσα πολύ. Δεν έκλαψα. Δεν ξαναέκανα ποδήλατο ποτέ από τότε.
Δεν είναι ότι μου έμεινε κάποιο τραύμα ψυχολογικό, αλλά μετά από τότε δεν θεωρούσα ότι το ποδήλατο ήταν για ενήλικες. Ίσως γιατί το είχα συνδέσει με την παιδική μου ηλικία και ήθελα να μείνω σε εκείνη την ανάμνηση.
Πριν από μερικές ημέρες, η κολλητή μου, η οποία το τελευταίο διάστημα έχει πορωθεί με τη φάση της ποδηλασίας, με έπεισε να ξεπεράσω τους όποιους ενδοιασμούς μου και να νοικιάσουμε ποδήλατα, μετά την παραλία για να κάνουμε μία βόλτα στον ποδηλατόδρομο της Λεμεσού. Κάναμε εγγραφή πανεύκολα στο station, κατεβάσαμε το app (όχι που δεν θα βρίσκαμε τρόπο να το κάνουμε από το κινητό) καθώς η εταιρεία παρέχει δωρεάν wi-fi στους σταθμούς (φοβερό, έτσι;) και νοικιάσαμε τα ποδήλατα!
Στην αρχή ενθουσιάστηκα. Όταν πλησιάσαμε όμως εκεί και ξεκλείδωσα το ποδήλατο, το οποίο δεν ήταν καν ροζ (απαράδεκτο!) άρχισε να με πιάνει η ανασφάλεια ότι δεν θα τα κατάφερνα, ότι θα έπεφτα και θα γινόμαστε ρεζίλι! Ντάξει, δεν είναι ότι δεν έχασα την ισορροπία μου, δεν είναι ότι δεν ζήτησα βοηθητικά ροδάκια, αλλά μετά τα πρώτα δέκα λεπτά της ψυχρολουσίας, ένιωθα σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα που καβαλούσα το ροζ ποδηλατάκι μου.
Θέλεις το όμορφο μονοπάτι, θέλεις η αύρα της θάλασσας, θέλεις λίγο το ταλέντο μου στην ποδηλασία (χαχα) ένιωσα μία απίστευτη ελευθερία και σίγουρα είναι κάτι που θέλω να ξανακάνω και να ξανακάνω!
Κάπου είχα διαβάσει μία φράση που μου έμεινε στο μυαλό και με αυτήν θέλω να κλείσω το σημερινό μου post: “Ξόδεψε τα λεφτά σου σε πράγματα που μπορείς να αγοράσεις με λεφτά. Ξόδεψε το χρόνο σου σε πράγματα που δεν μπορείς να αγοράσεις με λεφτά”, Haruki Murakami, 1949.