Τελείωσαν απότομα.
Κι όμως τα όνειρα ξεχάστηκαν. Τελείωσαν. Ξαφνικά. Σε μια εποχή σκληρή, σαν να τα έσβησες από τη μνήμη σου. Κόπηκαν. Μαχαίρι. Όχι γιατί το θέλησες, αλλά γιατί το επέβαλε η ζωή. Οι άλλοι. Οι δυνατοί. Δεν μπορείς να ονειρευτείς. Ούτε στον ύπνο σου. Αγχώνεσαι. Φοβάσαι. Τα όνειρα. Πού πήγαν; Γιατί χάθηκαν; Ήταν τόσα πολλά. Τόσο ωραία. Δικά σου! Κι εσύ πάλευες γι' αυτά. Για τα δικά σου ιδανικά. Για τη δική σου ζωή. Έτσι σε μεγάλωσαν. Να προσπαθείς να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα. Και το έκανες. Κάποτε τα κατάφερνες. Τα όνειρα. Ήταν ζωντανά. Σε κρατούσαν ζωντανό. Ήταν σκοπός. Δρόμος. Τώρα τι; Χωρίς όνειρα. Χωρίς κι ελπίδα; Η ουσία της ζωής είναι εκεί που η καρδιά νιώθει. Όταν η καρδιά νιώθει. Και η καρδιά νιώθει ακόμα. Και αφού νιώθει, ψάξε βρες το όνειρό σου. Ακόμα και σ' αυτή την εποχή της απαξίωσης. Μη το σβήνεις το όνειρο κι εσύ. Όχι εσύ. Ένα, ένα. Να ξανανάψουν τα όνειρα. Να φωτιστούν τα πρόσωπα. Και οι καρδιές να ανθίσουν. Κι ύστερα να γίνουμε όλοι άνθρωποι ξανά. Από εκείνους τους παλιούς, τους αυθεντικούς. Τους έντιμους. Τους ωραίους. Που "ευδοκιμούσαν" στις γειτονιές. Και στις καρδιές των άλλων.
Κ. Υ.Γ. 1 Όσο συνεχίζονται τα χρόνια αυτά της παρατεταμένης κρίσης η αλλαγή δεν μπορεί να προκύψει παρά πρώτα από τον μέσα μας εαυτό. Να δούμε ποιοι είμαστε και ποιοι πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Μετά να σηκώσουμε το κεφάλι. Να δούμε τους διπλανούς μας. Κατάματα. Και να συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτό που κληθήκαμε να ζήσουμε. Τι μας φόρτωσαν στις πλάτες. Ίσως τότε αλλάξουμε. Όχι όπως μας προτρέπουν ή μας υποδεικνύουν, αλλά όπως θέλουμε εμείς να γίνουμε. Αυτοί που θέλουμε να είμαστε. Υ.Γ. 2 Αν θες να βάλεις μουσική σ' αυτό το post άκου αυτή την εκτέλεση.