Ε ναι πήγα Ισραήλ, για την ακρίβεια Ιεροσόλυμα. Περπάτησα, διασκέδασα, λαχτάρισα, κολύμπησα και γύρισα… γιατί;
Το γιατί πάει στο «γιατί γύρισα» όχι στο «γιατί πήγα». Τα Ιεροσόλυμα είναι μαγευτικά, η παλιά πόλη «τα σπάει» μέσα στον πόνο και την οδύνη της ιστορίας και του παρόντος της. Όλα είναι πέτρινα, ακόμα και τα χρόνια αλλά και όλη η πόλη, παλιά και καινούργια. Δε θα δεις καμιά αρχιτεκτονική παραφωνία, μόνο θρησκευτική, και δεν θα πρέπει φυσικά να κλείνεις ραντεβού λέγοντας «στις 20:00 στο πέτρινο κτίριο στη γωνία». Αν το κάνεις θα ψάχνεις ραντεβού και κτίριο για μέρες. Έφαγα κνάφε τέλειο, χούμους άπαικτους με φαλαφελάκια, κάπνισα τον ναργιλέ μου, χόρεψα στο D1 και στα μπαράκια της οδού Ουγκάντας. Ψώνισα μαντήλια από την Βηθλεέμ, ξηρούς καρπούς από την παλιά πόλη των Ιεροσολύμων, άκουσα ρεμπέτικα στο μαγαζί του Αβραάμ (κάθε Παρασκευή 14:00-16:00 ζωντανή ρεμπέτικη μουσική) με την Ισραηλίτικη μπαντα να παίζει και να τραγουδά ελληνικά. Κολύμπησα στη Νεκρά Θάλασσα, παρατηρώντας το αλάτι να λαμπυρίζει κάτω από τον καυτό ήλιο. Έκανα λασπόλουτρα σαν τις γριές στην Αιδηψό. Και δοκίμασα ψαράκι στην Ιεριχώ. Μπήκα σε Αραβικό λεωφορείο μια που έμενα σε Αραβική γειτονιά και μας σταμάτησαν για έλεγχο οι στρατιώτες, δεν το συστήνω ως τουριστική ατραξιόν. Περπάτησα στους δρόμους και προσκύνησα στον ναό της Αναστάσεως και στο ναό της Γεννήσεως . Είδα το τείχος των δακρύων και το τζαμί. Έπαθα πολιτισμικό σοκ αντικρίζοντας τους υπερ-ορθόδοξους που μισούν όχι μόνο τους αλλόθρησκους αλλά και τα έντερά τους. Έζησα την νηνεμία και την παράνοια του Σαμπάτ. Την τρέλα που επικρατεί στην Jaffa street με κοριτσόπουλα να φλερτάρουν, τουρίστες να αλαλάζουν, μουσικές να δημιουργούν ένα soundtrack μεθυστικό. Περπάτησα στην αγορά και την κλειστή και την ανοιχτή, είδα μαγαζιά με μπαχάρια, με τυριά, με λαχανικά και κόσμος να ψωνίζει σαν να μην υπάρχει αύριο… Και όλα αυτά τα είδα μέσα σε 3 μέρες. Οι 3 πιο γεμάτες μέρες της ζωής μου… και οι 3 πιο μαγευτικές… προς το παρόν…